Ποίηση για τον έρωτα..

ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥ ΕΡΩΤΑ

Η νύχτα δε θέλει να 'ρθει
έτσι για να μην έρθεις εσύ
μήτ' εγώ να μπορέσω να 'ρθω.

Κι όμως εγώ θα 'ρθω
ακόμα κι αν μου τρώει ένας ήλιος σκορπιών τα μελίγγια.

Κι όμως θα 'ρθεις εσύ
με τη γλώσσα φρυγμένη από τη βροχή του αλατιού.

Η μέρα δε θέλει να 'ρθει
έτσι για να μην έρθεις εσύ,
μήτ' εγώ να μπορέσω να 'ρθω.

Κι όμως εγώ θα 'ρθω,
παρατώντας στους φρύνους το δαγκωμένο γαρίφαλό μου.

Κι όμως θα 'ρθεις εσύ,
μες απ' τους θολωμένους υπονόμους του σκοταδιού.

Μήτε η νύχτα μήτε η μέρα θέλουν να 'ρθουν
για να πεθάνω εγώ για σένα
και να πεθάνεις για μένα κι εσύ.

ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΥΝ

Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
σου φόρεσα μια κορόνα από ιερά βοτάνια.

Η Γρανάδα ήταν μια σελήνη
πνιγμένη μες στους κισσούς.

Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
ρήμαξα τον κήπο μου στην Καρθαγένη.

Η Γρανάδα ήταν μια ροδαλή ελαφίνα
στους ανεμοδείχτες.

Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
φλεγόμουνα μέσα στο σώμα σου
χωρίς να ξέρω τίνος ήταν.

ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΑΚΑΡΤΕΡΕΥΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Κανένας δεν καταλάβαινε το άρμα
της σκοτεινής μαγνόλιας της κοιλιάς σου.
Κανένας δεν ήξερε πως βασάνιζες
ένα κολύβριο του έρωτα ανάμεσα στα δόντια σου.

Χίλια πέρσικα αλογάκια κοιμόντουσαν
πάνω στη φεγγαρόλουστη πλατεία του μετώπου σου,
όσο εγώ, τέσσερις νύχτες, σφιχταγκάλιαζα
το κορμί, εχθρό του χιονιού.

Ανάμεσα γύψο και γιασεμιά, η ματιά σου
ήταν ένα χλωμό μπουκέτο σπόροι.
Μες στην καρδιά μου έψαχνα για να σου δώσω τα φιλντισένια γράμματα που λένε για πάντα,

για πάντα, για πάντα : κήπε της αγωνίας μου,
το φευγαλέο κορμί σου για πάντα,
το αίμα των φλεβών σου μες στο στόμα μου,
το στόμα σου άφωτο από τώρα για το θάνατό μου.

ΓΑΖΕΛΑ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τη θύμησή σου μη μου παίρνεις.
Μόνη στα στήθια μου άφησέ την,

τρέμισμα ολάσπρης κερασιάς
μες στου Γενάρη το μαρτύριο.

Απ' τους νεκρούς με ξεχωρίζει
ένας κακών ονείρων κόσμος.

Δίνω καημό δροσάτου κρίνου
για μια καρδιά που είν' από γύψο.

Όλη τη νύχτα μες στον κήπο
σαν δυο σκυλιά τα δυο μου μάτια.

Όλη τη νύχτα κυνηγώντας
κάτι φαρμακερά κυδώνια.

Καμιά φορά η πνοή του αγέρα
είναι μια τουλίπα φόβου.

Είναι μια τουλίπα αρρώστιας
το χάραμε του χειμώνα.

Κακών ονείρων ένας τοίχος
απ' τους νεκρούς με ξεχωρίζει.

Η ομίχλη σιωπηλά σκεπάζει
Τον γκρίζο κάμπο του κορμιού σου.

Απ' της αντάμωσης την πύλη
πικρό το κώνειο ξεφυτρώνει.

Μα άφησε εδώ τη θύμησή σου,
μόνη στα στήθια σου άφησέ την.

ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Μ' όλη τη λάσπη
απ' τους κακούς τους κάμπους,
ήσουν καλάμι αγάπης, γιασεμί δροσάτο.

Με το νοτιά, τη φλόγα
απ' τα οργισμένα ουράνια,
ήσουν αχός χιονιού στα σωθικά μου.

Οι κάμποι και τα ουράνια
μου δένανε τα χέρια μ' αλυσίδες.

Τα ουράνια και τα ουράνια
τις πληγές μαστιγώναν του κορμιού μου.
  
Μα γράφει τόσο όμορφα ο Λόρκα.. μ' αγγίζει βαθύτατα..

Εγώ ακόμα αναπολώ το μαζί.. που δεν υπήρξε και ούτε θα 'ρθει..

     

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Όχι..

Πες πως δε χαίρεσαι που μ’ ακούς..

Μη μου το κάνεις αυτό..

Γίνε η δύναμη,

Γίνε η σιωπή στην άλλη άκρη του ακουστικού..

Κάνε με να φύγω..

Όχι..

Σίγουρα δε χαίρεσαι που ακούς τη φωνή μου..

Πες κάτι άσχετο,

Κάνε με να φύγω..

Να χαθώ από κοντά σου..

Δείξε μου πως δε νιώθεις

Όχι..

Πλήγωσέ με..

Εσύ το αντέχεις, εγώ όχι..

Πες πως δε χαίρεσαι..

Άσε με να φύγω..

 

Η ΡΗΞΗ

Τι θα πει μου έλειψες;

Ποτέ μου δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω..

Σου λείπω εγώ ή ο εαυτός σου σε μια σχέση;

Γιατί χρησιμοποιείς κάτι ερωτικό;

Ποτέ μου δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω..

Ήταν θαρρώ αρχή και πρωτόγνωρη..

Πως θες να φύγω τόσο απλά;

Ποτέ μου δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω..

Απλά έφυγα..

Άδειασα..

Εξαντλήθηκα..

Πόνεσα χωρίς ουσιαστικό πόνο..

Και αποχώρησα..

     Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
 

Όχι δεν φταις εσύ,

εγώ φταίω που βιώνω έναν έρωτα μικρό..

Και προσπαθώ σαν το μικρό παιδί,

να βρω αυτό που λαχταρώ..

Κανένας δεν φταίει,

που ζω ξανά έναν έρωτα μικρό..

Μικρό σαν ένα μικρό χαμένο γυαλί

βομβαρδισμένο, γεμάτο χαρακιές,

σπασμένο από μια μεγάλη γυάλα.

Η ευθύνη είναι δική μου,

Ο έρωτας μου είναι μικρός,

μα τόσο, τόσο μόνος..

 

Καλή Μεγάλη εβδομάδα..

Μίλα μου απόψε για τη μοναξιά που βιώνει η ψυχή σου..

Στοχάζεσαι,
άραγε να ήξερες τι..
Οι σκέψεις σου κείτονται σε αβυσσαλέα μονοπάτια,
ποιος άλλος άραγε υπάρχει εκεί;
Αναρωτιέμαι, τα κυρίευσε κανείς ή και εκεί μονάχος πορευόσουν;

Βαδίζεις,
κυκλικά, αργά, ίσως άφοβα,
με συντροφιά τη σιωπή σου..

Πάλι φλερτάρεις με τη μοναξιά,
είναι λες και φτιάχτηκε για σένα,
όπως τα ψάρια ζουν μέσα στο νερό,
όπως τα περιστέρια που πετούν σ' ένα καταγάλανο ουρανό
κάποιο απομεσήμερο τ' Απρίλη!

Άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται,
μα δεν σε συγκινούν.. δεν μπορούν να σε θωπεύσουν!
Παρέλυσε ξανά η ψυχή σου
στη θαλπωρή της μοναχικότητας!

Όμως και πάλι διερωτώμαι, αντέχεις;
Αγαντάρεις τις κρύες νύχτες του φθινοπώρου,
να περπατάς,
ανάμεσα σε ουρανό και γη,
με μόνη ελπίδα τον εαυτό σου;
Πόσο ακόμα μπορεί η ψυχή σου να βαστά
τούτο τον καημό;


Ο μυχός της ψυχής σου μου είναι γνώριμος..
Απομαγεύτηκες.. θαρρώ νωρίς..
Τράβηξες την ωραιότητα σου..
Μην το αρνηθείς.. θα αποτραβηχθείς..

Μα πρόσεξε..
μην αφεθείς στη μοναξιά..

μην παραδίνεσαι στα γλυκά τεχνάσματα της αγκαλιάς της..
μην χρονοτριβείς μαζί της επ'αόριστον..
μην κάνεις περισσότερο χώρο στην εγωπάθεια..
Γιατί μετά όλα είναι μάταια,
και πώς θα είναι μπορετό να γιάνουν οι πληγές σου;

 "Δεν έχει πρόσωπο μα πρόσωπα αλλάζει
Άλλους κατάρα και άλλους ευχή τους μοιάζει
Άλλοι την πολεμούν γιατί ίσως την φοβούνται
Κι άλλοι στο πλάι της μονάχα θέλουν να κοιμούνται
χαίρεσαι απίστευτα σαν φεύγει από κοντά σου
Μα είναι η μόνη που ακούει τα παράπονά σου
Δεν βρέθηκε για την περίπτωσή της χάπι
Και δεν γιατρεύεται με εφήμερη αγάπη"

"Μπορεί να αποκτήσει κανείς τα πάντα με τη μοναξιά, εκτός από χαρακτήρα." Stendhal, 1783-1842, Γάλλος συγγραφέας

"Ποτέ δεν είπα, «θέλω να είμαι μόνη». Είπα μόνο, «αφήστε με ήσυχη». Υπάρχει τεράστια διαφορά." Greta Garbo, 1905-1990, Σουηδέζα ηθοποιός & σταρ του Χόλιγουντ

"Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη
…
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω."

Κωνσταντίνος Καβάφης, 1868-1933, Ποιητής

"Αν βγάλουμε τη μάσκα απ’ τη μοναξιά, θα δούμε μόνο περηφάνια."

Ανώνυμος

 

ΑΒΕΒΑΙΗ ΜΟΝΑΞΙΑ(αποσπάσματα)

Νύχτα κλειστού λουλουδιού και κρυφής φλέβας

(μικρό τσάγαλο πράσινης αφής).

Νύχτα που κόπηκε άγουρη,

ανατάραζε τις ψυχές και τα φύλλα.

Βουβό ψάρι σε πολύβουα νερά,

λούζεται λάγνο στο τρεμουλιαστό,

φωτεινό και φρεσκοκομμένο φίλντισι

από το λεπτό κέρατο της νέας σελήνης.

Κι αν ο κένταυρος τραγουδάει στην όχθη

γλυκό τραγούδι καλπασμού και σαίτας,

ας μαζέψουν τα γλαυκά κύματα τους τόνους του

με άπειρο πόνο νάρδου.

Η λύρα χόρευε στην ψεύτικη καμπύλη,

στόχος ακίνητος μιας γεωμετρίας ακίνητης.

Μάτια λύκου κοιμούνται στη σκιά

παραιτούμενα από της προβατίνας το αίμα.

Στην αντίπερα όχθη, η Φιλομήλα τραγουδάει

δροσιές υακίνθων και κισσών,

με παράπονο που παίρνει ένας τρελός Νοτιάς,

πάνω στη μόνιμη φλογέρα της πηγής.

Ενώ μέσα στο σκοτεινό τρόμο,

προσποιούμενη πως τραγουδάει και περιμένοντας το φόβο,

ακούγονταν η ανήσυχη φωνή ενός ναυαγού.

................................................................

Κρίνοι από αφρό κι εκατοντάδες άστρα,

κατέβηκαν στην απουσία των κυμάτων.

Μεταξωτό ταμπούρλο που τεντώνει η θάλασσα

όσο ο Φαβόνιος ονειρεύεται κι η Θέτις τραγουδάει.

Λόγια από κρύσταλλο και σκοτεινό αεράκι

στρόγγυλα, ναι, λένε τα βουβά ψάρια.

Ακαδημία το μοναστήρι των ιριδισμών

κάτω από την πυκνή και διαπεραστή έκσταση.

Φτάνει ένα βάρβαρο γεφύγι από δελφίνια.

Εκεί που το νερό κάνει πεταλούδες,

ένα περιδέραιο από λυγμούς στη λεπτή άμμο,

κράσπεδο στην οροσειρά με τα κομμένα χέρια.

F.G.L.

 Επιτέλους έκανε έφοδο η ζεστασιά της Άνοιξης....

Ένα ποίημα του R. Kipling

Αν – R. Kipling

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά, αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα, κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ’ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου, κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη, αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις, αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί, αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν, αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά, αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε… Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου… Θα ’σαι Άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

Απόψε η ποίηση μιλά ξανά από μόνη της...
βράδυ Πέμπτης, τα φανάρια σβηστά, σταμάτησαν να λειτουργούν...
και είμαι έτοιμη για την ονειρική βραδινή μου βόλτα...
ένα βήμα πριν το ταξίδι... μια μέρα πριν το μακρύ δρόμο...
Πάμε Βόρεια ξανά...
Όνειρα γλυκά...

Κριτική και ουσία..

Η χθεσινή βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη.. τουλάχιστον θα ήθελα να μείνει, γι αυτό και γράφω αυτή την ανάρτηση..

Ο λόγος αυτού του "αξέχαστου" ήταν η προβολή της ταινίας "Φιλιά εις τα παιδιά" του Βασίλη Λουλέ. Ουσιαστικά είναι ένα ντοκιμαντέρ για το ιστορικό τραύμα του Ολοκαυτώματος, στο οποίο παρουσιάζονται οι προσωπικές ιστορίες πέντε παιδιών εβραϊκής καταγωγής που επέζησαν από τον διωγμό χάρη στην αγάπη και την αλληλεγγύη γενναίων χριστιανών που τους έδωσαν καταφύγιο κρύβοντάς τους στα σπίτια τους.

Το κινηματογραφικό trailer, μια μικρή επισκόπηση αυτής της αξιοσέβαστης και ενδιαφέρουσας ταινίας θα βρείτε εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=gnZPB5Bd8zc.

Με συγκίνησε, με προβλημάτισε... και πάλι περπάτησα μέχρι το σπίτι μου με πολλές σκέψεις κ αναλύσεις... Τι πιο όμορφο από ένα βράδυ που περπατάς και αναλύεις μια ενδιαφέρουσα ταινία με συντροφιά.. είναι από τις βραδιές που δεν θα τις άλλαζα με τίποτα στον κόσμο..

Αναφορικά με την ταινία, θα ήθελα να καταγράψω κάποιες εικόνες και φράσεις που μου έμειναν.. έτσι για να τις θυμάμαι.. 

"Προτεραιότητα είχε η ζωή μας."

"Για άλλους το ταξίδι με το τρένο ήταν ένα ταξίδι προς το θάνατο, για μένα ήταν το ταξίδι προς τη ζωή."

"Αυτοί που πραγματικά βοήθησαν δε το υπερηφανευόταν, ενώ εκείνοι που δεν βοήθησαν το διαλαλούσαν. Το να βοηθάς χωρίς να το υπερηφανεύεσαι, αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου."

"Γίνανε τα παιδιά μεγάλοι."

"Δεν θυμάμαι τον πατέρα, ούτε τι φορούσε, μια ιδέα έχει μείνει από εκείνον, δυο χέρια που όταν σε αγκαλιάζουν σε προστατεύουν."

"Πάρτε και αυτό το μπασταρδάκι, και αυτό εβραιάκι είναι."

Εικόνα.. ο πατέρας γυρίζει την πλάτη στο παιδί του ώστε να μην προδοθεί και συλλάβουν οι γερμανοί και αυτό.

"Σύνορα στον πλαταμώνα."

"Θυσία της παλιάς γενιάς για να σωθεί η νέα γενιά."

Εικόνα... Το δάκρυ στα μάτια του πατέρα καθώς έβλεπε από το τζάμι του σπιτιού, τη μητέρα του να περπατά με άλλους Εβραίους μέσα στο πλήθος. "Δεν τον ξαναείδα να κλαίει από τότε."

"Είχαν μαζί τους ένα μπογαλάκι για μια νέα ζωή στην Πολωνία, αφήνοντας όλα τα υπάρχοντά τους πίσω."

"Απ'όσους δεν υπήρχαν εικόνες, χάθηκαν οι μνήμες."

Εκτίμηση της χαράς της ζωής στο έπακρο... "Έγινα μια καλύτερη μητέρα για τα παιδιά μου, μια καλύτερη γιαγιά για τα εγγόνια μου." "Μου άρεζε να χορεύω."

"Τους συγχωρώ, έτσι προχωράς στη ζωή. Αλλά δεν αντέχω όσους προσπαθούν να τους μιμηθούν."

Εικόνα... Αφότου τελείωσε ο πόλεμος έτρεξα να βρω τη Μαρία, τη Χριστιανή φίλη μου. Η μητέρα της όταν με είδε, με κοιτούσε σα να ήρθα από το υπερπέραν."

"Μείναμε κλεισμένη 548 μέρες μέσα στο σπίτι της οδού Τσιμισκή. Μετρούσα τον καιρό σε μέρες, έτσι μετράς όταν είσαι κάθε μέρα μέσα στο σπίτι."

Φρικιαστική εικόνα... απομεινάρια στο στρατόπεδο του Άουσβιτς... μαλλιά, ρούχα μωρών παιδιών...

"Οι σύμμαχοι φωτογράφησαν τα στρατόπεδα."

"Αλλαγή ταυτότητας."

"Δεν αναγνώριζα τους φυσικούς μου γονείς, ήθελα την παραμάνα μου."

"Ένιωθα κάθε μέρα την ανάγκη να ακούω πως με αγαπάει."

Αυτό είναι ότι έμεινε στη μνήμη μου... κάποιες εκφράσεις που ίσως είναι και αναδιαμορφωμένες. Οι πέντε πρωταγωνιστές μοιράστηκαν πολλά, είπαν πολλά...

Συλλογίζομαι, αυτός είναι ο κόσμος μας; Είμαστε απλά και μόνο λάτρες του χρήματος και της εξουσίας; Στο βωμό αυτών "σφάζουμε" ανθρώπινες ζωές; Ε ναι λοιπόν, ζούμε σε ένα κόσμο που τα έχει όλα... την αγάπη και το μίσος προς το συνάνθρωπο... και είναι φορές που δεν ξέρουμε τι υπερισχύει μέσα μας.. Ωστόσο, νομίζω πως η συνεισφορά και η αγάπη είναι που μας κάνει να κερδίζουμε. 

Παράδειγμα  αποτελεί η Λέλα Καραγιάννη.

Η Λέλα Καραγιάννη, γεννημένη στη Λίμνη Ευβοίας το 1898, υπήρξε αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης και αρχηγός της αντιναζιστικής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Το αρχηγείο της ήταν στο διώροφο σπίτι της, όπου κατοικούσε με το σύζυγό της (που είχε φαρμακείο στην οδό Πατησίων, αλλά ήταν κι αυτός μέλος της οργάνωσης) και τα επτά παιδιά της.

Τον Ιούλιο το 1944, η Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη από την Γκεστάπο μαζί με τα πέντε από τα παιδιά της, βασανίστηκε στα μπουντρούμια των Ες-Ες στην οδό Μέρλιν, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Αττικής και τελικά, άκαμπτη στις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές, μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο “Αλσος Χαϊδαρίου, κοντά στη μονή Δαφνίου, ένα μήνα περίπου πριν από την Απελευθέρωση. Το 1947 η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας. (πηγή:http://www.inews.gr/266/poia-itan-i-lela-karagianni.htm)

  

Επίσης, η ταινία με έφερε σε επαφή με έναν παλιό μου συλλογισμό... Τα παιδικά μας χρόνια, τα παιδικά μας τραύματα που μας ακολουθούν μια ζωή... και τελικά, ούτε καν τα επιλέγουμε, δεν είμαστε σε θέση...

Οι πρωταγωνιστές ήταν πέντε παιδιά και είχαν τόσα τραύματα...  Το ουσιαστικό είναι, να μπορέσουμε να παλέψουμε με τα τραύματά μας, ώστε να τα νικήσουμε, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να φέρουμε και να αναθρέψουμε στον κόσμο μας καλύτερα πλάσματα... τα δικά μας παιδιά... για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο...

 Αυτά γι απόψε... καλό σαββατοκύριακο ;) 

Γύρνα με στο χθες...

Ρυτίδες ονείρου τρεμοπαίζουν
πάνω στα βλέφαρά σου..
Μυστικοί συνειρμοί,
απόκρυφα μονοπάτια,
λαθραία σκιρτήματα,
όλα μαζί φέγγουν
μέσα στα μαύρα μάτια σου..

Κίβδηλα νοήματα,
εικονικά αγγίγματα,
δειλή γλώσσα εξέρχεται από το στόμα σου..
Τρέμουν τα χείλη σου!

Χαράσεις ένα δρόμο στενό με το σπαθί σου.
Και ξάφνου, τον εξαλείφεις.
Ερειπώνεις τη γέφυρα μας,
σκοτεινιάζεις το δρόμο μας.
Μ' αφήνεις.

Κρατώ το στιλέτο και συλλογίζομαι.
Στοχάζομαι το χθεσινό μας.
Ήταν μια βραδιά και εγώ ήθελα μια ζωή.
Μια κραυγή,
και έπειτα.. 
σιωπή!

"--   Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε  το  αστέρι  την κερασιά  και  παραπάτησε στο  ξέφτι κάποιου  σύννεφου  που περνούσε  βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα ,τι  χρώμα  έχει η  λύπη;

--   Έχει το  χρώμα  που  παίρνει η  θάλασσα την ώρα που  γέρνει  ο  ήλιος   στην αγκαλιά της.΄Ένα βαθύ άγριο  μπλέ

--   Τι  χρώμα έχουν τα  όνειρα; 

--   Tα όνειρα; Τα  όνειρα έχουν το  χρώμα  του  δειλινού.

--  Τι  χρώμα έχει η χαρά;

--  Το χρώμα  του  μεσημεριού  αστεράκι  μου.

--  Και  η  μοναξιά;

--   H  μοναξιά έχει  χρώμα  μενεξελί.

--   Τι  όμορφα που είναι  τα χρώματα !  Θα  σου  χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να  το  ρίχνεις επάνω σου  όταν κρυώνεις.

--   Το αστέρι  έκλεισε  τα μάτια  του κι ακούμπησε στο  φράκτη. ΄Εμεινε κάμποσο  εκεί   και ξεκουράστηκε.

--   Και η  αγάπη; Ξέχασα  να  σε  ρωτήσω. Τι  χρώμα έχει η αγάπη;

--  Tο  χρώμα  που  έχουν  τα  μάτια  του Θεού  απάντησε το  δέντρο

--  Τι χρώμα έχει ο έρωτας ;

--  Ο έρωτας  έχει  το χρώμα του  φεγγαριού όταν  είναι πανσέληνος.

--  ΄Ετσι έ; Ο έρωτας έχει  το χρώμα  του φεγγαριού είπε  τ'  αστέρι ...;

Κοίταξε μακριά στο κενό  και δάκρυσε ....."

 (Από το  ομώνυμο  βιβλίο  «Το  χρώμα  του φεγγαριού»  της Α.Παπαδάκη)

"Νυχτερινός Άνεμος

Με τρομάζουν πολύ

τα νεκρά φύλλα 

και τα λιβάδια

φορτωμένα δροσιά.

Πάω για ύπνο,

αν δε με ξυπνήσεις

θ' αφήσω στο πλευρό σου την κρύα καρδιά μου.

Τι είναι εκείνο που ακούγεται

πολύ μακριά;

Αγάπη. Ειν' ο αγέρας στα τζάμια,

αγάπη μου!

Σου πέρασα περιδέραια

από διαμάντια του όρθρου.

Γιατί μ'εγκαταλείπεις

σ' αυτόν το δρόμο;

Αν φύγεις μακριά 

το πουλί στο κλουβί θα θρηνεί

και το πράσινο κλήμα

δε θα δώσει το δάκρυ του.

Τι είναι εκείνο που ακούγεται

πολύ μακριά;

Αγάπη. Ειν' ο αγέρας στα τζάμια,

αγάπη μου!

Δε θα μάθεις ποτέ,

σφίγγα από χιόνι,

το πόσο

σ' αγάπησα

σ' εκείνους τους όρθρους

που βρέχει τόσο δυνατά

και στο ξερό κλαδί

χαλάει η φωλιά.

Τι είναι εκείνο που ακούγεται 

πολύ μακριά;

Αγάπη. Ειν' ο αγέρας στα τζάμια,

αγάπη μου!

F.G.L."

 

Φεστιφάλ νέων κινηματογραφιστών...

Τις τελευταίες μέρες παρακολούθησα κάποιες προβολές από ταινίες μικρού μήκους σε ένα φεστιβάλ νέων κινηματογραφιστών. Οι ταινίες ήταν από πολλές χώρες του κόσμου και είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Οι περισσότερες μου δημιούργησαν ένα σωρό προβληματισμούς, βέβαια υπήρχαν και εκείνες που τις έβλεπα και έλεγα "μα τι θέλει να πει ο ποιητής;". Είμαι μέσα στους συλλογισμούς του; ναι ή ου;

Την αρχή έκανε μια ταινία μικρού μήκους. Είχε ενδιαφέρον αλλά στην ουσία ήταν σα να σε προιδέαζε πως ο έρωτας σου χτυπά την πόρτα.. ίσως σε μερικούς να συμβαίνει, εγώ έχω αντίθετη άποψη επί του θέματος.. άσε που νομίζω πως σκηνοθετικά το παράκανε.. 

Στη συνέχεια είδαμε ένα αρκετά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ με κύριο θέμα τη ζωή ενός ανθρώπου που εξέτισε ποινή είκοσι χρόνων στη φυλακή. Ακούστηκαν αρκετές διηγήσεις τόσο από τον ίδιο όσο και από άλλους διαβόητους βαρυποινίτες-συγκρατούμενούς του για τις δύσκολες συνθήκες πριν και μετά. 

Αν και μου έπεσε "βαρύ" το θεματολόγιο της ταινίας και όσα ακούστηκαν, θα συμφωνήσω με τον πρωταγωνιστή στο εξής.. δεν υπάρχει νόμος, ο οποίος να γράφει πως οι νόμοι δεν ακολουθούνται από όλους. Ωστόσο, ένας φτωχός θα πληρώσει μεγάλο τίμημα μέσα στην φυλακή ενώ ένας πλούσιος απλά θα βγει σύντομα ή θα είναι σε φυλακή VIP.

Eπιπλέον, μου θύμισε το τραγούδι "Φάνης" των Κατσιμιχέων, δυνατό κομμάτι..

Γιατί να περιθωριοποιούμε τέτοιους ανθρώπους; Αυτό το "αγαπάτε αλλήλους" υπάρχει; Το σκεφτόμουν όλη την ώρα μέχρι να επιστρέψω σπίτι και να ξαπλώσω.. Εγώ ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και άλλοι τόσοι υποφέρουν σε φυλακές και μη..

Ποιος αποφασίζει; Ο δρόμος μας τελικά προέρχεται από ένα ζάρι, είναι καθαρή τύχη εγώ να παλεύω και εσύ να πεθαίνεις, εγώ να πονάω και εσύ να χαίρεσαι, εγώ να περπατώ με κουρέλια και εσύ να φοράς αρώματα; 

Πολλοί πολλοί προβληματισμοί...

Την επόμενη μέρα παρακολούθησα αρκετές ταινίες με διάφορες σκέψεις.. 

Το σημαντικότερο συμπέρασμά μου ήταν πως μερικές φορές η ζωή δεν θέλει κόπο, τρόπο θέλει.. όπως ένα μικρό παιδί που σε κοιτάει με τα ματάκια του και θέλει από σενα να ακούσει ένα καλό λόγο και να το πάρεις μια αγκαλιά.. ενώ εσύ απλά ανάβεις ένα τσιγάρο και μεταθέτεις κάπου αλλού αυτή την κίνηση αγάπης..

Ακόμη, πόσο άδικο είναι κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να αναλάβουν μια ευθύνη. Και αν δε μπορούν να την αναλάβουν, γιατί την αναλαμβάνουν; Έδειχνε τη ζωή ενός σκύλου ως άνθρωπο, πόσο χαιρόταν το νέο του σπιτικό, πόση συντροφιά και αγάπη βίωνε από τη θαλπωρή της νέας του οικογένειας. Ώσπου μια μέρα, λόγω μιας ζημιάς το παράτησαν σε ένα δρόμο. Και διερωτώμαι : "Μα γιατί;".. Αν ρίξω μια ματιά γύρω μου, τα τελευταία χρόνια έχω δει ένα σωρό ζωντανά απαρηγόρητα και μόνα στο δρόμο, πιστεύω πως δείχνουν εικονικά την κοινωνία μας.. την πραγματικότητα στην οποία ζούμε!

Τελευταία μέρα σήμερα για το φεστιβάλ και είχε αρκετό κόσμο.. Ενδιαφέρον οι σημερινοί προβληματισμοί..
Πάλι κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα.. ας πούμε.. σε οτιδήποτε πάνω στη γη υπάρχει μετάδοση.. από το χαμόγελο και την καλή διάθεση μέχρι τα ναρκωτικά και μια ίωση.. σκέψου το!
Τελικά οι γυναίκες καθώς μεγαλώνουμε.. μα πόσο άτιμες είμαστε; Έτοιμες να ξελογιάσουμε έναν μικρό νέο.. και να του δώσουμε την απάντηση "Είπαμε, κάθε μέρα και ένα νέο μοντέλο.."! Μα τι θα γίνει με μας τους υπόλοιπους σ'αυτό τον κόσμο που αναζητούμε απλά ένα μοντέλο και όχι κάθε μέρα νέο; Άραγε θα το βρούμε ποτέ ή τζάμπα περιμένουμε; Αν το βρήκαμε και το χάσαμε, αν το βρήκαμε και δεν μπορούμε να το έχουμε για χιλιάδες λόγους; 
Στάχτη και μπούρμπερη στους άτιμους ανθρώπους του πλανήτη.. που παραπλανούν μικρά παιδιά, που βιάζουν και παντρεύονται νεαρά κορίτσια.. μα τι διαστροφή!! τόση εξαθλίωση..

Εντέλει, το φεστιβάλ έκλεισε με τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη.. Οφείλω να πω πως οι τύψεις σε τρώνε μια ζωή, γι' αυτό σκέψου πριν το οποιοδήποτε "φονικό"..

Αυτά είναι τα των τελευταίων ημερών, βραδινά νέα.. Ελπίζω και οι δικές σου νύχτες να ήταν εξίσου ενδιαφέρουσες..

Λοιπόν.. καλή εβδομάδα.. με την ελπίδα ο καιρός να φτιάξει.. αν και μου αρέσουν οι βραδινοί μου περίπατοι στη βροχή.. ;)