Σήμερα σήκωσε αέρα..ανέμιζαν τα μαλλιά...θρόιζαν τα φύλλα των δέντρων..άλλα πάλι απλά έκαναν βόλτα ώσπου να βρεθούν σε ένα σημείο και πολύ απλά να νιώσουν ασφάλεια..
Τι είναι ασφάλεια?Εγώ δεν ξέρω αν πραγματικά την έχω νιώσει ποτέ..αλλά θυμάμαι μια περίοδο που ίσως να βίωσα ασφάλεια, μέσα στην ανασφάλεια βεβαίως..
Έτσι λοιπον, το κάθε φυλλαράκι προσπαθούσε να βρει μια ζεστασια..ίσως να ένιωθε βαθιά μέσα του πως ένα άλλο φυλλαράκι θα το βοηθήσει..μα μάταια το πιστεύει αυτό..ήξερε πως μόνο το ίδιο μπορούσε να βρει την ασφάλεια..να τη χτίζει..να την πιστέψει..να τη νιώσει και τέλος να μπορέσει να την βιώσει..
Οπότε..σιγά σιγά όλα τα φύλλα προσπαθούσαν μέσα στην μοναχική τους πορεία, να βρουν ένα δρόμο..ένα δρόμο όσο γίνεται πιο ατελείωτο και πιο βοηθητικό ώστε κάποια στιγμή να ολοκληρωθούν και να λυτρωθούν..
Ο άνεμος συνεχίστηκε μέχρι αργά το απόγευμα..και το βράδυ απλά έμεινε ένα πολύ απαλό αεράκι..έτσι για να γρατσουνάει το παράθυρο και αυτό να τρίζει..για να θυμίζει πως όλα είναι ημιτελή και πως η ασφάλεια δεν βρήκε καταφύγιο..
Ο ήχος ήταν τόσο ήρεμος που με έριξε απλά σε ένα λήθαργο..με όνειρα..αχ τα τοσα όνειρα..μόνο να γινόταν αληθινά για μια στιγμή..έστω να ζούσα ένα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου